نسبت نقدینگی (Cash ratio)

نسبت نقدینگی (Cash ratio)

نسبت نقدینگی، یک معیار سنجش پول نقد است که توانایی یک شرکت در پرداخت بدهی‌های کوتاه‌مدت با استفاده از وجه نقد و سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت خود را اندازه‌گیری می‌کند. این نسبت همچنین نشان می‌دهد که چه بخشی از بدهی‌های جاری شرکت می‌تواند بلافاصله با دارایی‌های نقد آن پرداخت شود.

نسبت نقدینگی = وجه نقد و سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت / بدهی‌های کل جاری

اگر وجه نقد و سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت یا بدهی‌های کل جاری، منفی باشند، محاسبه نسبت نقدینگی، بی‌معنی خواهد بود و نتیجه باید نامعتبر یا خالی درنظر گرفته شود، زیراکه مقدار منفی برای وجه نقد و سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت نشان می‌دهد که شرکت، هیچ دارایی نقدی ندارد، درحالی‌که مقدار منفی برای بدهی‌های کل جاری از نظر مالی امکان‌پذیر نیست.

افزون بر این، نسبت نقدینگی بالاتر نشان می‌دهد که شرکت، دارایی‌های نقد کافی برای پرداخت تعهدات کوتاه‌مدت خود دارد و ریسک نکول کاهش می‌یابد. این موضوع نیز برای سرمایه‌گذاران اوراق قرضه اهمیت ویژه‌ای دارد، زیراکه نشان می‌دهد که صادرکننده به احتمال بیشتری توانایی پرداخت بهره و اصل بدهی‌ها را خواهد داشت. لازم به ذکر است که نسبت نقدینگی ۱ یا بالاتر معمولاً مطلوب درنظر گرفته می‌شود، زیراکه تصویرگر این نکته است که شرکت می‌تواند تمامی بدهی‌های جاری خود را با وجه نقد و سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت پرداخت کند.